0. Cisza błękitu

Kiedy patrzę w lustro, wcale nie widzę swojej twarzy. Powinnam w nim zobaczyć swoje odbicie, rude loki, skręcające się stanowczo zbyt mocno jak na mój gust, zadarty nos, usiane piegami policzki, których zawsze nienawidziłam, zielone oczy, które chyba jako jedyne mi się zawsze podobały. Nie widzę wcale, jak bardzo schudłam ostatnio z nadmiaru stresu, nie widzę, jak źle leży na mnie nowa, dopiero co kupiona w mugolskim sklepie czerwona sukienka.

Widzę za to dolinę, obrośniętą soczystą, zieloną trawą, oraz rozciągające się za nią wrzosowiska oraz ciemny las. Czuję, że to właśnie stąd ma coś nadejść, ale nie mam pojęcia, co takiego — albo kto taki. Po prostu takie mam przeczucie, coś jak nieuchwytne drżenie magii, zupełnie niewyczuwalne dla kogokolwiek poza mną. Muszę jednak czekać cierpliwie, choć wydaje mi się to głupie.

Myślę, że śnię. Zwykle nie pamiętam swoich snów, a już tym bardziej nigdy w ich trakcie nie zdaję sobie sprawy z tego, że znajduję się tak naprawdę wciąż we własnym łóżku. Nie wykluczam też jednak opcji, że to wszystko dzieje się naprawdę, a lustro zostało zaczarowane. W Hogwarcie istnieje przecież magia daleko potężniejsza niż sam stary Dumbledore, dla przykładu.

Wreszcie ku swojemu zdumieniu dostrzegam, że coś przebiega pomiędzy drzewami. Dopiero po chwili skupienia udaje mi się rozpoznać zamazany kształt, który zbliża się coraz bardziej i wreszcie staje między drzewami.

To łania, cała otoczona niebieską poświatą. Patrzy prosto na mnie, a ja czuję niepokój, zupełnie jakby przejrzała mnie całą na wylot. Zaczynam rozumieć, że ją znam równie dobrze, jak ona mnie.

Ona jest mną, a ja jestem nią — a może raczej: ona stanowi część mnie, chociaż stoję po drugiej stronie lustra, w zupełnie innym świecie. Wiem, że muszę ją dogonić, schwytać, zanim mi ucieknie, bo inaczej stracę też część siebie. Nie chcę tego.

Wiem, że łania w błękicie jest moją duszą.

Uszanowanko, niniejszym oficjalnie rozpoczynam Łanię w błękicie! :D Pierwszy rozdział pojawi się dopiero za trzy tygodnie, bo nadal mam sesję (to takie przykre) i się boję, że mi zapasu nie starczy, żeby publikować co dwa tygodnie. Gdy się sytuacja ustabilizuje, postaram się już co dwa tygodnie publikować nową notkę. Tymczasem trzymajcie się ciepło i do usłyszenia! :>